Baza kosztów, klucze alokacji i wskaźniki – komu i do czego są potrzebne

Od wyboru metody weryfikacji cen transferowych zależy jakość przeprowadzanych przez podatników analiz porównawczych. Do wyboru są m.in. metody C+ i TNMM. Choć mają wspólne cechy, wiele je różni.

Metody weryfikacji cen transferowych to metody stosowane do sprawdzenia, czy cena ustalona w ramach transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, jest rynkowa. Właściwego zrozumienia metod weryfikacji nie ułatwiają specjalistyczne pojęcia takie, jak baza kosztów, klucze alokacji oraz wskaźniki rentowności, które mogą wydawać się skomplikowane. Niestety ich znajomość jest w większości niezbędna przy prawidłowym zastosowaniu metody koszt plus (dalej: C+) i metody marży transakcyjnej netto (dalej: TNMM).

By lepiej zrozumieć wspomniane metody, warto zapoznać się z Wytycznymi OECD oraz Rekomendacjami Forum Cen Transferowych (dalej: FCT). Należy jednak pamiętać, że ani Wytyczne OECD ani Rekomendacje FCT nie stanowią obowiązującego prawa, lecz są ułatwieniem w wyborze prawidłowego kierunku interpretacji polskich przepisów z zakresu cen transferowych.

Co to jest metoda C+?

Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) ustalenie cen transferowych w oparciu o metodę C+ polega na określeniu ceny przedmiotu transakcji kontrolowanej na poziomie sumy bazy kosztowej, powiększonej o narzut zysku.

Baza kosztowa to suma kosztów bezpośrednio związanych albo suma kosztów bezpośrednio lub pośrednio związanych z wytworzeniem we własnym zakresie lub nabyciem przedmiotu transakcji kontrolowanej.

Metoda ta najczęściej znajduje...